Ταρτάρια , ένα μυστήριο στο Σικάγο

Κάτω από τη μεγαλοπρέπεια της Παγκόσμιας Έκθεσης του 1893 στο Σικάγο κρύβεται ένα σκιώδες αίνιγμα που συνεχίζει να απασχολεί τους αναζητητές της αλήθειας και τους εναλλακτικούς ιστορικούς. Επίσημα γιορτάστηκε ως ένας θρίαμβος της αμερικανικής εφευρετικότητας και νεωτερικότητας, η κλίμακα, η αρχιτεκτονική και η απόλυτη τεχνολογική πολυπλοκότητα του γεγονότος εγείρουν ανησυχητικά ερωτήματα. Πώς μια πόλη με μεγαλοπρεπή, ελληνορωμαϊκής έμπνευσης κτίρια -πλήρης με ηλεκτρικό φωτισμό, κινούμενους διαδρόμους και τεράστιους θόλους- αναδύθηκε τόσο γρήγορα σε μια εποχή που ακόμα μεταβαίναμε από τις άμαξες με άλογα; Κάποιοι υποστηρίζουν ότι δεν επρόκειτο για μια έκθεση νέας προόδου, αλλά για μια βιτρίνα διασωθέντων υπολειμμάτων από έναν παλαιότερο, ξεχασμένο πολιτισμό – έναν πολιτισμό γνωστό στους περιθωριακούς κύκλους ως Ταρτάρια. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, η λεγόμενη “Λευκή Πόλη” δεν χτίστηκε μέσα σε δύο χρόνια, αλλά μάλλον ανακαλύφθηκε εκ νέου και στη συνέχεια αποκρύφθηκε
Το πανηγύρι μπορεί να ήταν κάτι περισσότερο από μια γιορτή – μπορεί να ήταν μια επαναφορά. Επιμένουν ιστορίες για εκτεταμένες πυρκαγιές, μυστηριώδεις πλημμύρες και ενορχηστρωμένες κατεδαφίσεις που σάρωσαν τις πόλεις τις δεκαετίες γύρω από την έκθεση, εξαφανίζοντας παρόμοιες κατασκευές του “Παλαιού Κόσμου” που αντανακλούσαν το ταταρικό σχέδιο. Μήπως η έκθεση ήταν η αυλαία ενός πολιτισμού που διαγράφηκε από τη μνήμη και η ιστορία του ξαναγράφτηκε σε πραγματικό χρόνο; Κάποιοι ισχυρίζονται ότι αυτή ήταν η αρχή μιας μεγάλης συγκάλυψης, μιας σκόπιμης επαναδιατύπωσης του ιστορικού χρονολογίου για την απόκρυψη της γνώσης των προηγμένων τεχνολογιών ελεύθερης ενέργειας και ενός παγκόσμιου, αρμονικού πολιτισμού που προϋπήρχε του δικού μας. Τα στοιχεία παραμένουν κρυμμένα σε κοινή θέα -φωτογραφίες, σχεδιαγράμματα και ψιθυριστοί θρύλοι- περιμένοντας εκείνους που είναι πρόθυμοι να αμφισβητήσουν την επίσημη ιστορία και να κοιτάξουν μέσα στο πέπλο του ξεχασμένου χρόνου.