2025/01/12 at 12:36 ΜΜ 12/01/2025 newsroomΔημήτρης Ιατρόπουλος μια ξεχωριστή και σημαντική προσωπικότητα! Ο ποιητής της αμφισβήτησης, γεννήθηκε
στην Αθήνα και αποτέλεσε κυτταρικό παράγοντα του κινήματος των μπουάτ. Ταξίδεψε με ωτοστόπ στην Ευρώπη της
δεκαετίας του 1960. Στο πλούσιο βιογραφικό του συμπεριλαμβάνονται τα μαθήματα φιλοσοφίας και ιστορίας της τέχνης
που παρακολούθησε, και οι σπουδές του στην σκηνοθεσία. Υπήρξε υπότροφος της γερμανικής κυβέρνησης για τη
σύγχρονη μουσική, και προστατευόμενος της κυβέρνησης του Ούλαφ Πάλμε, στα χρόνια της χούντας, στη Σουηδία.
Εργάστηκε πάνω σε όλα τα είδη του λόγου και το μέχρι σήμερα έργο του, απλώνεται φασματικά από την ποίηση μέχρι την
μαχόμενη χρονογραφία, περνώντας μέσα από το δοκίμιο, το διήγημα, το θεατρικό έργο, το σενάριο, τη δημοσιογραφική
έρευνα, το ραδιοφωνικό κείμενο και το ποιητικό τραγούδι.
Παράλληλα, σκηνοθέτησε αρκετά από τα έργα του στο θέατρο και την τηλεόραση, έγραψε μιούζικαλ και παιδικό θέατρο,
έστησε χάπενινγκ και ποιητικές βραδιές, έχει καθιερώσει στην Ελλάδα τις «ποιητικές συναυλίες» περιοδεύοντας την περι-
φέρεια. Δίνει επίσης διαλέξεις και παίρνει μέρος σε συνέδρια, με αντικείμενο κυρίως το πρόβλημα των,
ναρκωτικών στο οποίο είναι επισημά ενεργοποιημένος, από αρκετά χρόνια.
Ζει αποκεντρωμένος, στα Kαλύβια του Αρχαίου Θορικού στην Αττική, με τη γυναίκα του, την γνωστή ζωγράφο
Κατερίνα Καραγιάννη-Ιατροπούλου.
“Ο ποιητής της
αμφισβήτησης”
Συνέντευξη
Σύμβουλος γείας | 37
Κύριε Ιατρόπουλε μιλήστε μας για
τα παιδικά σας χρόνια, την οικογέ-
νεια σας και τον τόπο καταγωγής σας.
Γεννήθηκα στα Σεπόλια, μετά τον Εμφύ-
λιο. Ο πατέρας μου ήταν έκθετος από
τις Καρυές της Λακωνίας, τον πέταξε η
μάνα του στο σπίτι των Ιατρόπουλων
στη Σπάρτη κι αυτοί τον μεγαλώσανε
και του δώσανε το όνομά τους. Ήταν
ο «ωραίος μπαρμπέρης» της Πλατείας
Ομονοίας, έτσι τον αποκαλούσαν όσο
ζούσε.. Έφυγε στα 83 του…
Η μητέρα μου ήταν απ’ την Αρκαδία,
υπήρξε φραγκοραφτού, κι αποκλειστι-
κή νοσοκόμα. Απ’ τη γιαγιά μου, την
Ελένη Αγγελοπούλου που γεννήθηκε
στη Δημητσάνα, είμαστε απευθείας
απόγονοι του Γρηγορίου του Ε’ !.
Ο αδελφός μου ο Μιχάλης, ήταν πυγ-
μάχος, αλλά χτύπησε σ’ ένα γερμανικό
κράνος που είχε θαφτεί στο χώμα, μετά
τον πόλεμο, κι έπαθε μετατραυματι-
κή επιληψία. Έζησε μονάχα 41 χρόνια.
Μεγάλωσα πολύ φτωχικά. Ποτέ μου
δεν είχα ένα παιδικό παιχνίδι δικό μου..
Δύσκολα χρόνια, γεμάτα περηφάνια
όμως…
Γεννήθηκα μέσα σε μια περιπέτεια
κι έζησα μέχρι τώρα μέσα σ’ αυτήν…
Ξέρω, θα τελειώσει μόνον όταν θα αλ-
λάξω διάσταση… Γιατί δεν υπάρχει θά-
νατος, ανεβαίνουμε σε άλλη δεξαμενή,
αυτό είναι όλο…
Πως προέκυψε η ενασχόληση σας
με την ποίηση και τις τέχνες, είχατε
από κάπου επιρροές;
Ο αδελφός της μητέρας μου, ήταν
αντάρτης, ο σπουδαίος αυτός δεύτερος
πατέρας μου, ο Λάμπης Παπαχρήστου.
Μετά τον Εμφύλιο, αφού είχε καταδικα-
στεί σε θάνατο και επέζησε μέσα στη
Μακρόνησο, έζησε μαζί μας για λίγα
χρόνια μέχρι να αυτονομηθεί. Όσο έμει-
νε μαζί μας, αγόραζε από το περίπτερο
κάθε βδομάδα, το Εγκυκλοπαιδικό Λε-
ξικό του «ΗΛΙΟΥ». Παράλληλα όμως,
από τα δυόμιση χρόνια μου, άρχισε να
μου μαθαίνει γλώσσα και γραφή… Έτσι
στα 4 χρόνια μου έγραφα και διάβαζα.
Αλλά, τι διάβαζα; Λεξικό του «ΗΛΙΟΥ»!
́Ηταν 24 τόμοι των 1000 σελίδων, ακό-
μη θυμάμαι τα αρκτικόλεξα των τίτλων!
Έτσι μέχρι τα 10 χρόνια μου, περάσανε
απ τα μάτια μου δεν ξέρω κι εγώ, πό-
σες χιλιάδες σελίδες εγκυκλοπαιδικής
γνώσης (και οπτικής με χιλιάδες φω-
τογραφίες, γκραβούρες κλπ. που έχει
μια Εγκυκλοπαίδεια) και κάθισαν μέσα
στον παιδικό μου εγκέφαλο, ούτε κι
εγώ ξέρω πόσα λήμματα, απ’ όλο αυτό
το τεράστιο υλικό! Κι επειδή όπως εί-
παμε δεν είχα παιχνίδια, αλλά ασχολι-
όμουν συνεχώς με την γλώσσα, στα 8
μου, είχα ήδη μεγάλη εμπειρία επαφής
μ’ αυτήν, κι άρχισα να γράφω δικά μου
πράγματα…
Ουσιαστικά αντικατέστησα το παιχνίδι
με την ποίηση, αλλά έτσι που φόρεσα
μέσα μου για πάντα την αίσθηση της
γλώσσας (και μάλιστα της μητρικής του
πλανήτη, της Ελληνικής…) δεν υπήρχε
περίπτωση να αποστώ απ’ αυτό, όλη η
ζωή μου είχε γίνει πια γράψιμο, ψάξι-
μο, γύρισμα της γλώσσας το μέσα-έξω,
επεξεργασία των ήχων, των οπτικών
εμπειριών, των δεδομένων… Όλα για
γράψιμο!
Και φυσικά μέσα απ’ αυτήν την πολύ-
μορφη σχέση μου με την πληροφορία
εφ’ όλης της ύλης της ζωής, πέρασα
όλα τα σχολεία, δημοτικά, γυμνάσια,
πανεπιστήμιο (που το παράτησα στο
τέλος, δεν είχε να με μάθει τίποτε πια)
δίχως κανένα πρόβλημα, από 10 χρο-
νών οι δάσκαλοι στο δημοτικό όταν
αρρώσταιναν με έβαζαν κι έκανα εγώ
το μάθημα και στους συμμαθητές μου
και στις μικρότερες τάξεις…
Από που αντλείτε θέματα, και κατά
πόσο τα έργα σας επηρεάζονται
από την συναισθηματική κατάσταση
στην οποία βρίσκεστε;
Όπως κιόλας εξήγησα πιο πάνω, η θε-
ματολογία μου είναι υπαρξιακά εξαρ-
τημένη από την εκάστοτε σχέση μου
με τον περιβάλλοντα χρονοχώρο. Δεν
γράφω για να υπάρξω. Υπάρχω για να
γράφω…
Μια καλημέρα, ένα τηλεφώνημα, ένα
πουλί που κρύβεται στα δέντρα μου,
ένας φίλος που πεθαίνει, και μια φίλη
που γέννησε δίδυμα… Κυρίως όμως η
σχέση μου με τους άλλους γύρω μου,
είναι κομβικής σημασίας για την δου-
λειά μου… Πηγαίνω προς αυτούς, έρ-
χονται προς εμένα, είμαστε όλοι άλλοτε
ένα, άλλοτε τίποτε κι άλλοτε όνειρο που
δεν βγαίνει… Συναισθηματικά νιώθω να
αγαπάω πολύ όλους όσους δεν με ξέ-
ρουν, ούτε τους γνωρίζω, αλλά υπάρ-
χουν στην αποθήκη του ασυνειδήτου
μου ως συνάνθρωποι… Και σ’ αυτήν
την πλατφόρμα, περισσότερο εκφρά-
στηκα με τα χίλια περίπου τραγούδια
που έχω γράψει, παρά με τον αυστηρό
ποιητικό μου λόγο που είναι περισσό-
τερο εγκεφαλικός…
Πόσο εύκολο είναι για κάποιον άν-
θρωπο να δραστηριοποιείται σε
τόσους πολλούς τομείς και να έχει ένα
τόσο πλούσιο βιογραφικό;
Είναι, ούτε εύκολο, ούτε δύσκολο. Εί-
ναι η φύση μου. Ή ίδια μου η ύπαρξη
είναι ένα ποιητικό παιχνίδι, δεν μπήκα
στην ποίηση, απλώς την ανακάλυψα
μέσα μου, και μια ζωή, την αποκαλύπτω
στους άλλους, μέσα από το παιχνίδι…
Στην πραγματικότητα ήμουν ο ίδιος
ένα παιχνίδι σε πολλές «πίστες» για
να γίνω και λίγο ψηφιακά σύγχρονος..
Οπότε με οδηγό και άξονα την ποίηση
μέσα μου, γράφω ό,τι περνάει απ’ το
γράψιμο, αγαπώ, ταξιδεύω, επιτίθεμαι,
(δεν αμύνομαι ποτέ), αλλάζω συνεχώς
πίστες, μέσα στην ποιητική μου ζωή,
παίζω μέσα σε όλα γύρω μου και μέσα
μου, όλα όσο μπορώ να αιχμαλωτίσω
με το νου και τις αισθήσεις μου. Κι αν
με ρωτούσε κάποιος τι είναι αυτό που
με κάνει πραγματικά ευτυχισμένο θα
απαντούσα πως είναι να διαπιστώνω
ότι έχω το δικαίωμα να αλλάζω τους κα-
νόνες της ζωής-παιχνιδιού μου, δίχως
να επηρεάζω το ίδιο το παιχνίδι… Είμαι
ένας άνθρωπος που δεν υπάρχει στο
λεξικό της ζωής του η λέξη «πλήξη»…
Αυτό σημαίνει για μένα η ποίηση και αυ-
τός είναι και ο ρόλος της στην ζωή μου,
είπαμε, αν θα με ρωτούσατε ποτέ…
Πως πήρατε την απόφαση να ταξι-
δέψετε με ωτοστόπ και ποιες είναι
οι εμπειρίες σας αλλά και τα προβλή-
ματα που αντιμετωπίσατε;
Το ωτοστόπ υπήρξε η καθολική επιλο-
γή της παγκόσμιας νεολαίας της θρυλι-
κής δεκαετίας του 60. Μόλις τέλειωσα
το οκτατάξιο τότε Γυμνάσιο, δεν με
κρατούσε τίποτε εδώ, πήρα το τρένο
μαζί με έναν αγαπημένο μου φίλο, που
ήξερε γερμανικά και φύγαμε για Γερμα-
νία. Και από εκεί ξεκινήσαμε να ξεσκο-
νίζουμε την Ευρώπη. Όπου μέναμε για
Συνέντευξη
38 | Σύμβουλος γείας
λίγο, καρφώναμε το χάρτη της Ευρώ-
πης σε μια πόρτα και πετάγαμε ένα στι-
λέτο. Εκεί που καρφωνόταν το μαχαίρι,
για εκεί ξεκινάγαμε.. Κάναμε κοντά 20
χιλιάδες χιλιόμετρα, υπήρξαμε πρω-
τεργάτες του ωτοστόπ στην Ελλάδα.
Εγώ προσωπικά είχα γίνει πια επαΐων!
Έδινα συνεντεύξεις για το ωτοστόπ και
τους έλεγα πότε πρέπει να το κάνεις.
Π.χ. όταν βρέχει δεν πρέπει να κάνεις
σήμα στο αυτοκίνητο γρήγορα, παρά
να το κάνεις ξαφνικά στα 20 μέτρα. Ο
οδηγός σκέφτεται ότι είσαι μέσα στη
βροχή. «Να το πάρω το παιδί…». Δεν
κάνεις ποτέ, ας πούμε, σε κατηφόρα
ή ανηφόρα. Δεν κόβει ταχύτητα ο άλ-
λος, δεν αλλάζει. Όταν κάνεις έξω από
την πόλη, πρέπει να είσαι έξω από τον
αστικό ιστό. Και, πάνω απ’ όλα, να ξέ-
ρεις να προσαρμόζεσαι. Είναι ο οδηγός
φασίστας, θα είσαι με τον Χίτλερ. Είναι
ο οδηγός Ολυμπιακός, θα είσαι Ολυ-
μπιακός. Είναι ο οδηγός Παναθηναϊκός,
θα είσαι Παναθηναϊκός. Σε ενδιαφέρει,
λοιπόν, όσο γίνεται να πας πιο μακριά
με ωτοστόπ. Ε, όλα αυτά είναι και χαρι-
τωμένα, αλλά πάνω απ’ όλα έτσι γνωρί-
σαμε νέους και γίναμε φίλοι απ’ όλες τις
χώρες του τότε κόσμου, μάθαμε πράγ-
ματα, ζήσαμε τη γενιά των Χίππυς, τα
Παιδιά των Λουλουδιών, του Μάη του
68 και του Γούντστοκ… Κι εγώ όλη αυτή
την πληροφορία την μετέφερα εδώ, και
ήταν η μαγιά μου για το Κίνημα της Αμ-
φισβήτησης στην Ποίηση, που έστησα
λίγα χρόνια μετά, στην αυγή της δεκα-
ετίας του 70…
Πως βλέπετε την κατάσταση που
επικρατεί στην Δημόσια Υγεία στην
χώρα μας;
Θα την ονομάσω «τραγελαφική»… ́Οχι
απλώς τραγική λοιπόν… Γιατί, ξεπερ-
νάει και τα όρια της ευαισθησίας μας,
το γεγονός ότι μένουν χωρίς φάρμα-
κα οι καρκινοπαθείς μας, την ώρα που
σπαταλιούνται δισεκατομμύρια ευρώ
στην περίφημη πράσινη ανάπτυξη ας
πούμε…
Ξέρετε, μια ανεμογεννήτρια χρειάζε-
ται ένα γήπεδο του Παναθηναϊκού από
μπετόν αρμέ για να στηθεί… Μήπως γι
αυτό, την είπαν «πράσινη»; Οπότε, κά-
ποια δεντράκια, κάποια πουλιά, ίσως
και κάποια κόκκινα ελάφια ή άγρια άλο-
γα, πρέπει να φύγουν απ τη μέση, κυρί-
ως όταν πιάνουν τα μελτέμια, ε;
Κι επειδή τα κλάματα έφτασαν στο τέ-
λος τους, αγγίζουμε πλέον το μαύρο
χιούμορ και τα γέλια μέχρι θανάτου
στην κυριολεξία όμως. Γι αυτό ονόμα-
σα την κατάσταση της Δημόσιας Υγείας
μας τραγελαφική… Όπως και σε κα-
θετί δημόσιο εδώ μέσα, στην Παιδεία,
στην ́Αμυνα, που κάθε φορά όταν βγά-
ζει στο Αιγαίο καραβάκια για βόλτες ο
Ερντογάν, εμείς αγοράζουμε όπλα με
καινούργιες «αγορές του αιώνα» όπως
τις λέμε… Άλλη πονεμένη ιστορία κι
αυτή…
Ποια είναι η άποψη σας για τα ΜΜΕ
προάγουν τον πολιτισμό της χώρας
μας;
Τα ΜΜΕ δεν είναι φιλανθρωπικά σω-
ματεία ούτε ασχολούνται με εθνικές
δράσεις. Είναι επιχειρήσεις που συχνά
ελέγχονται από μεγάλα αφεντικά εκτός
Ελλάδος, δεν έχουν κανένα λόγο να
προάγουν τον πολιτισμό μας. Το αντί-
θετο η δουλειά τους είναι να τρομο-
κρατούν τον μέσο πολίτη, και να τον
ταΐζουν πανάκριβες πατάτες απ’ τα
φονικά σούπερ-μάρκετ, και μπανιστήρι
ανδρικών και γυναικείων κορμιών-κρε-
άτων, όπως στην αρχαία Ρώμη: Άρτον
και θεάματα δηλαδή… Πού και πού βέ-
βαια, διαφημίζουν και καμιάν Επίδαυρο
για ξεκάρφωμα…
Γιατί σας ονομάζουν ποιητή της αμ-
φισβήτησης;
Έτσι με πρωτοβάφτισε ο εμβληματικός
κριτικός των «ΝΕΩΝ» και του «ΒΗΜΑ-
ΤΟΣ» ο Βάσος Βαρίκας, αοίδιμος πια και
κορυφαίος αναλυτής των λογοτεχνικών
δρώμενων στην δεκαετία του 60-70.
Ονόμασε αρχικά την Ποιητική Γενιά του
70 «Γενιά της Αμφισβήτησης» και εμένα
Ποιητή της, επειδή σ’ αυτή τη γενιά όλη
τη δουλειά την έκανα εγώ, που έφερα
απ τα ταξίδια μου τον αέρα της ποιη-
τικής ελευθερίας του Μάη του 68,και
μάζεψα μια εκατοντάδα νέους ποιητές,
εκδίδοντας την «Ποιητική Αντί-Ανθολο-
γία» μου, το ευαγγέλιο όπως το ονόμα-
σαν της νέας ποίησης, ενώ βομβάρδιζα
με θεωρητικά κείμενα τα τότε λογοτε-
χνικά περιοδικά και παράλληλα τελού-
σα και εκτελούσα την Αμφισβήτηση
πάντα κόντρα στο Σύστημα, μέσα στις
Ο Δημήτρης Ιατρόπουλος όταν έγραψε
την πρώτη του ποιητική συλλογή…
πριν από 60 χρόνια!
ΤΑ 9 ΘΗΡΙΑ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ 1984
Συνέντευξη
Σύμβουλος γείας | 39
Μπουάτ, και μέσα στη Χούντα, έτσι;
Ε τότε, όλοι οι κριτικοί της εποχής, απο-
δέχτηκαν τον όρο: Γενιά της Αμφισβή-
τησης για τη Γενιά του ’70 και βέβαια
ο θεωρητικός πρωτοπόρος της που
την έστησε στην Ελλάδα, αποκλήθηκε
όπως ήταν φυσικό: Ο Ποιητής της Αμ-
φισβήτησης.
Κατά την γνώμη σας οι νέοι σήμερα
ασχολούνται με τις τέχνες και την
μελέτη βιβλίων;
Ναι, ασχολούνται και πολύ μάλιστα
αλλά με τους δικούς τους καινούργιους
(και για όλη την ανθρωπότητα καινούρ-
γιους) κώδικες επαφής. Υπάρχουν πλέ-
ον οι διαδικτυακές γκαλερί, τα e-books,
η παγκόσμια άμεση δημοκρατία του
Ιντερνέτ, η ανερχόμενη Αυτοκρατορία
των Μέσων, κλπ. Κινδυνεύει όμως αυτή
η ογκωδέστατη ποικιλία πληροφοριών
καθημερινά στη ζωή τους, να μπλοκά-
ρει μεγάλο μέρος του δημιουργικού
τους χρόνου, δημιουργώντας τους πλα-
στές προτεραιότητες, και τελικά, μέσα
από το λάϊφ-στάϊλ της εποχής μας, να
τους εξοβελίσει από την έρευνα της πα-
ράδοσης, που είναι ό,τι χειρότερο μπο-
ρεί να συμβεί σε έναν νέο άνθρωπο…
Τι είναι αυτό που χαρακτηρίζει την
εποχή μας και τις σχέσεις των αν-
θρώπων;
Η μεθοδευμένη υποβάθμιση του αν-
θρωποσύνολου της ανθρωπότητας,
από την παγκόσμια Εταιρία που κου-
μαντάρει τον πλανήτη, η απόπειρα να
διαλυθούν τα ανθρώπινα φύλα και οι
κοινωνικοί τους ρόλοι, στο όνομα της
δημιουργίας ενός ρομποταρισμένου
μαλιστάνθρωπου και οι σχέσεις να κα-
ταργήσουν το Εσύ, και το ορφανό από
επαφή πλέον Εγώ, να καταντήσει «ΤΟ»
όπως το προτείνουν και το ονειρεύο-
νται οι ψυχοπαθείς που ελέγχουν τον
πλανήτη, αυτά τα χρόνια… Παράλληλα
το μοναχικό άτομο πλέον, απολαμβάνει
αυνανιστικά τον ψηφιακό του παράδει-
σο αντικαθιστώντας την αλήθεια με την
εικόνα και την επαφή του σώματος με
τον απρόσωπο ήχο…
Με τι ασχολείστε αυτή την στιγμή
και ποια είναι τα μελλοντικά σας
σχέδια;
Ω, είναι τόσα πολλά που με τρέχουν
τούτη την εποχή, μακάρι να έχω την
χρονική πίστωση να καταφέρω κάποια
απ’ αυτά… Πριν απ’ όλα πρέπει να εκδο-
θεί ο δεύτερος τόμος από την συνολική
ποίησή μου, δηλαδή από το 1992 μέχρι
τις μέρες μας… Μετά πρέπει να βοηθή-
σω με αδημοσίευτες λεπτομέρειες τον
σημαντικό αυτό συγγραφέα και ερευ-
νητή δημοσιογράφο τον Γιάννη Φλέσ-
σα που είναι ο επίσημος βιογράφος
μου, κι ετοιμάζει μια πρωτότυπη (έτσι
την βρίσκω μέχρι αυτά που έχω διαβά-
σει) Βιοδιαδρομή μου. Και πάντα στην
ατζέντα μου είναι ένα ορατόριο αφιε-
ρωμένο στην Γυναίκα, και δυο θεατρικά
έργα μου, λίγο παράξενα όμως…
Θα θέλατε να μας μιλήσετε για τον
μεγαλύτερο έρωτα της ζωής σας;
Δεν νομίζω πως φτάνουν τα λόγια μου
για κάτι τέτοιο, ή ακόμη, αν μου επιτρέ-
πεται να δοκιμάσω καν να το εκφρά-
σω… Συμβαίνει πέρα από τις λέξεις μου,
σε μυστικά τοπία ιδιαίτερων κλειστών
διαστάσεων και φυσικά μιλάμε για την
Κατερίνα μου… Το μόνο που μπορώ να
δηλώσω εδώ είναι πως η εμφάνισή της
στην ζωή μου, υπήρξε καταλυτική…
Προσέχετε την Υγεία σας και με
ποιους τρόπους;
Όσο μπορώ φυσικά, δεν είμαι ασθε-
νομανής ούτε ασθενοφοβικός, εξε-
τάζομαι περιοδικά, αποφεύγω όσο
μπορώ τα χημικά φάρμακα με τα κάθε
λογής έκδοχά τους, εμπιστεύομαι τις
πανάρχαιες εναλλακτικές μεθόδους,
τις σωστές όμως, όχι αυτές που πουλά-
νε κάποιοι τυχάρπαστοι τσαρλατάνοι
ψευτοθεραπευτές της εποχής μας. Πα-
ράλληλα όμως, υπάρχει κι ένα επιτελείο
σημαντικών φίλων ιατρών της Δυτικής
Κλασικής Ιατρικής που με παρακολου-
θούν, και σε γενικές γραμμές τα φέρνω
βόλτα, λειτουργεί όμως και ο εσωτερι-
κός μας θεραπευτής και η αυτορρύθ-
μιση του οργανισμού μας, αρκεί κανείς
να διαχειρίζεται γόνιμα κι αυτές τις πα-
ραμέτρους…
Τι θα θέλατε να ευχηθείτε στους
αναγνώστες;
Τους εύχομαι, να θυμούνται πάντοτε
ότι συναποτελούνται υπαρξιακά μόνο
από αυτό που κάνουν κι όχι από αυτό
που δεν κάνουν… Αυτό σημαίνει πως
πρέπει, όσοι δεν ξέρουν, να μάθουν,
πως οι Μνήμες τους (αυτό δηλαδή
που πραγματικά έχει συμβεί στην ζωή
τους) είναι ιδιαίτερα σημαντικές, ενώ
οι Αναμνήσεις τους, (που αναφέρονται
σε συμβάντα που θα «μπορούσαν» να
έχουν γίνει και αλλιώς…) κατά κανόνα
είναι άχρηστες…
Συνέντευξη του Δημήτρη Ιατρόπουλου στην Αντωνία Μπούρα για το περιοδικό «Σύμβουλος Υγείας»